Dermatologia i wenerologia-test

Najczęściej diagnozowane schorzenia dermatologiczne

Trądzik pospolity (Acne vulgaris)

Trądzik pospolity jest jedną z najczęstszych przewlekłych chorób skóry, której szczyt zachorowań przypada na okres dojrzewania, choć coraz częściej dotyczy także osób dorosłych. Rozwój choroby wiąże się z nadmierną produkcją łoju, rogowaceniem ujść mieszków włosowych, kolonizacją bakteryjną (Cutibacterium acnes) oraz procesem zapalnym. Objawia się obecnością zaskórników, grudek, krost, torbieli i nacieków zapalnych. W cięższych postaciach prowadzi do powstawania blizn zanikowych i przebarwień, które stanowią istotny problem estetyczny i psychologiczny. Diagnostyka opiera się na obrazie klinicznym, a w wybranych przypadkach na badaniach hormonalnych i mikrobiologicznych. Leczenie obejmuje terapie miejscowe (retinoidy, nadtlenek benzoilu, antybiotyki), farmakoterapię ogólną (antybiotyki, retinoidy doustne, leki hormonalne) oraz metody wspomagające, takie jak peelingi chemiczne, laseroterapia czy leczenie wspierające gojenie blizn.

Łuszczyca (Psoriasis vulgaris)

Łuszczyca jest przewlekłą, zapalną chorobą o podłożu autoimmunologicznym, przebiegającą z okresami zaostrzeń i remisji. Typowe zmiany to rumieniowe ogniska pokryte srebrzystą łuską, występujące najczęściej na łokciach, kolanach, owłosionej skórze głowy i w okolicy krzyżowej. Chorobie często towarzyszą zmiany w obrębie paznokci w postaci naparstkowania, żółtych plam olejowych czy kruchości płytki. Łuszczyca ma charakter ogólnoustrojowy – może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem chorób metabolicznych i sercowo-naczyniowych, a u części pacjentów rozwija się łuszczycowe zapalenie stawów. Diagnostyka opiera się na obrazie klinicznym, a w niejasnych przypadkach wykonuje się badanie histopatologiczne skóry. Leczenie ma na celu redukcję zmian skórnych i poprawę jakości życia pacjenta. Obejmuje preparaty miejscowe (kortykosteroidy, analogi witaminy D3, keratolityki), leczenie ogólne oraz wsparcie w zakresie pielęgnacji i unikania czynników zaostrzających (stres, infekcje, niektóre leki).

Atopowe zapalenie skóry (AZS)

AZS to przewlekła, nawrotowa choroba zapalna o podłożu genetycznym i immunologicznym, zaliczana do chorób atopowych. Rozpoczyna się zwykle we wczesnym dzieciństwie, ale może utrzymywać się lub ujawnić w wieku dorosłym. Charakterystyczne objawy to uporczywy świąd, suchość skóry, rumieniowe ogniska wypryskowe z tendencją do sączenia oraz nadkażenia bakteryjne i wirusowe. Chorobie towarzyszy nadwrażliwość na alergeny pokarmowe i środowiskowe, a często współistnieje alergiczny nieżyt nosa czy astma. Rozpoznanie stawia się na podstawie kryteriów klinicznych, a diagnostyka obejmuje badania alergologiczne i immunologiczne. Terapia ma charakter wieloetapowy: odpowiednia pielęgnacja skóry (emolienty), eliminacja czynników drażniących, leczenie farmakologiczne (miejscowe kortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny, leki przeciwhistaminowe) oraz edukacja pacjenta i jego rodziny.

Grzybice skóry i paznokci

Grzybice skóry i paznokci stanowią jedne z najczęściej występujących infekcji dermatologicznych, wywoływanych przez dermatofity, drożdżaki lub pleśnie. Mogą dotyczyć skóry gładkiej, owłosionej, paznokci czy błon śluzowych. Objawy to łuszczenie się naskórka, świąd, zaczerwienienie, pęknięcia skóry, a w przypadku paznokci – ich kruchość, pogrubienie i przebarwienia. Grzybice paznokci (onychomikozy) mają charakter przewlekły i bez leczenia postępują. Diagnostyka opiera się na badaniach mikologicznych (bezpośredni preparat i hodowla). Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwgrzybiczych miejscowych i ogólnych oraz odpowiedniej higienie i profilaktyce nawrotów.

Choroby przenoszone drogą płciową

Choroby przenoszone drogą płciową są przedmiotem wenerologii, stanowiącej integralną część dermatologii. Do najczęstszych należą: kiła, rzeżączka, chlamydioza, opryszczka narządów płciowych oraz zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV), które mogą prowadzić do powstania kłykcin kończystych. Część infekcji przebiega bezobjawowo, co zwiększa ryzyko ich dalszego szerzenia. Typowe objawy to wydzielina z dróg rodnych lub cewki moczowej, owrzodzenia, pęcherzyki i nadżerki w obrębie narządów płciowych oraz dolegliwości bólowe i pieczenie. Diagnostyka opiera się na badaniach laboratoryjnych (serologia, wymazy, testy PCR). W leczeniu stosuje się antybiotyki, leki przeciwwirusowe lub przeciwgrzybicze, a kluczowe znaczenie ma także równoczesne leczenie partnerów seksualnych. Regularne badania profilaktyczne i szybka terapia są niezbędne dla ochrony zdrowia pacjenta oraz jego otoczenia.