Chirurgia onkologiczna

Najczęściej diagnozowane i leczone choroby w chirurgii onkologicznej

Nowotwory skóry

Nowotwory skóry należą do najczęściej diagnozowanych zmian nowotworowych u człowieka. Do najważniejszych należą rak podstawnokomórkowy (BCC), rak kolczystokomórkowy (SCC) oraz czerniak. Rak podstawnokomórkowy rozwija się zwykle powoli i rzadko daje przerzuty, ale wymaga leczenia z uwagi na miejscową inwazyjność. Rak kolczystokomórkowy może naciekać głębsze struktury i dawać przerzuty do węzłów chłonnych. Czerniak, choć rzadszy, jest jednym z najbardziej agresywnych nowotworów skóry, cechującym się dużym potencjałem przerzutowym. Objawy obejmują pojawienie się nowych zmian barwnikowych, powiększanie się istniejących znamion, nieregularny kształt, krwawienie czy świąd. Diagnostyka opiera się na dermatoskopii, wideodermatoskopii oraz biopsji. Leczenie chirurgiczne polega na wycięciu zmiany z marginesem zdrowej tkanki, a w przypadku zaawansowanych nowotworów – także usunięciu węzłów chłonnych.

Nowotwory przewodu pokarmowego

Nowotwory przewodu pokarmowego obejmują zmiany złośliwe rozwijające się w żołądku, jelicie grubym, odbytnicy, trzustce czy wątrobie. Objawy bywają niespecyficzne – utrata masy ciała, brak apetytu, osłabienie, anemia, bóle brzucha, krwawienia z przewodu pokarmowego czy zmiany rytmu wypróżnień. Diagnostyka opiera się na badaniach endoskopowych (gastroskopia, kolonoskopia), obrazowych (USG, TK, MRI) oraz biopsji. Leczenie chirurgiczne często stanowi jedyną metodę radykalnego usunięcia nowotworu, a w zależności od jego lokalizacji obejmuje resekcję fragmentu przewodu pokarmowego, hemikolektomię, gastrektomię, pankreatektomię czy resekcję wątroby. W terapii stosuje się również leczenie skojarzone – chemioterapię i radioterapię.

Nowotwory tarczycy

Nowotwory tarczycy występują częściej u kobiet, a ich liczba systematycznie rośnie. W większości przypadków rozwijają się w postaci wolno rosnących zmian guzkowych, które pacjent może wyczuć samodzielnie lub które wykrywane są podczas badania USG szyi. Objawy to niekiedy chrypka, trudności w połykaniu lub powiększenie węzłów chłonnych szyi. Diagnostyka obejmuje ultrasonografię, biopsję cienkoigłową oraz badania hormonalne. Leczenie chirurgiczne polega na częściowym lub całkowitym usunięciu tarczycy (tyreoidektomia), czasami z jednoczesnym usunięciem węzłów chłonnych. Uzupełniająco stosuje się leczenie jodem radioaktywnym i terapię hormonalną.

Nowotwory płuc

Rak płuca jest jednym z najczęściej diagnozowanych nowotworów złośliwych i jednocześnie główną przyczyną zgonów nowotworowych. Objawy to przewlekły kaszel, krwioplucie, ból w klatce piersiowej, duszność oraz nawracające infekcje dróg oddechowych. Często jednak choroba rozwija się skrycie i jest wykrywana w zaawansowanym stadium. Diagnostyka obejmuje badania obrazowe (RTG, TK klatki piersiowej, PET) oraz bronchoskopię z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego. Leczenie chirurgiczne jest podstawową metodą w przypadku wczesnych stadiów choroby i może obejmować lobektomię, pneumonektomię lub resekcję klinową. W przypadkach zaawansowanych stosuje się leczenie skojarzone – chemioterapię, radioterapię, immunoterapię i leczenie celowane.
monalną.

Nowotwory piersi

Rak piersi to najczęściej diagnozowany nowotwór złośliwy u kobiet. Rozwija się zwykle w postaci guza wyczuwalnego w piersi, niekiedy towarzyszą mu zmiany w wyglądzie skóry lub brodawki sutkowej, wyciek z brodawki, a także powiększenie węzłów chłonnych pachowych. We wczesnym stadium choroba często nie daje wyraźnych objawów, dlatego kluczowe znaczenie ma profilaktyka i badania przesiewowe, w tym mammografia i USG piersi. Diagnostyka obejmuje również biopsję i badania histopatologiczne. Leczenie chirurgiczne może polegać na operacji oszczędzającej pierś (lumpektomia) lub mastektomii, często z jednoczesnym usunięciem węzłów chłonnych. Terapia jest najczęściej skojarzona i obejmuje także chemioterapię, hormonoterapię oraz radioterapię.

Mięsaki tkanek miękkich

Mięsaki to rzadsze nowotwory wywodzące się z tkanki łącznej, mięśniowej, tłuszczowej czy naczyniowej. Mogą rozwijać się w różnych lokalizacjach – najczęściej w kończynach lub tułowiu. Objawy to guz o powiększających się rozmiarach, bolesność, ograniczenie ruchomości kończyny, a w późniejszych stadiach – objawy ogólnoustrojowe. Diagnostyka obejmuje badania obrazowe (USG, MRI, TK) oraz biopsję z oceną histopatologiczną. Leczenie chirurgiczne polega na szerokim wycięciu guza, często z zachowaniem kończyny, a w niektórych przypadkach konieczna jest amputacja. Uzupełniająco stosuje się radioterapię i chemioterapię w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu choroby.